به نام عدالت؛ به کام سیاست
محمدصالح مفتاح؛ تریبون مستضعفین- در روزهای اخیر تفسیری از قانون خدمات کشوری تصویب شد که براساس آن افراد بیشتری نسبت به گذشته مشمول تبصره ۳ ماده ۷۱ قانون خدمات کشوری دانسته شده بودند. رسانه‌ای شدن این موضوع باعث شد تا اعتراض عمومی برای رد این مصوبه ایجاد شود و همگان از این تبعیض نابجا انتقاد کنند و مجلس مجبور شود این مصوبه را به دلیل فشار افکار عمومی ملغی کند. و البته حتماً می‌دانید که پیش از آنکه مجلس این مصوبه را لغو کند شورای نگهبان آن را رد کرده بود و در حقیقت ننگ آن بر پیشانی مجلس هشتم ماند که چنین مصوبه‌ای را صادر کرده بود.
یک. قبیله‌گرایی را چند وقتی است رهبر انقلاب مطرح کرده و آن را مذمت نموده است. اما انگاری که سیاستمداران ِ ما بیش از اینها شایسته‌ی سرکوفت هستند که چرا چنین با سخنان رهبری برخورد کرده‌اند و بی‌آنکه آن را نصب‌العین قرار دهند، در جهت خلاف آن کوشیده‌اند. طرح حذف آن مصوبه از سوی برخی از نمایندگان داده شد. اما درگیری‌هایی در مجلس رخ داد و بحث‌هایی پیش آمد. آقای رسایی در وبلاگ خود نقل قولی را از یکی از نواب مجلس آورده است که در پاسخ به وی گفته است: «می‌خواستیم این طرح به نام شما ثبت نشود!» اما همین ایشان در چند مرحله تأکید می‌کند که آقای دهقان حق دفاع از این مصوبه را ندارد و الخ. و در آخر هم می‌گویند که این مصوبه را ما تصویب کردیم و اقدام ِ جبهه پایداری بود که رأی آورده است و الخ. (مثلاً در این موارد + ، + ، + و … ) در حالی که این مصوبه ۱۴۰ رأی موافق داشته است و این کار فقط مال فلان گروه سیاسی نیست. سئوال بنده این است که روز تصویب این استفساریه نمایندگان محترم چه می‌کردند؟
دو. الحمدلله مجلس همیشه خوب است. نمی‌دانم تا امروز نمایندگان ِ محترم ِ مردم اطلاعی از آن ماده قانونی نداشتند؟ یعنی نمی‌دانستند که تا آخر ِ عمر حقوق بالا میگرند و حتی اگر دوره بعد هم کاندیدا نشوند، بار خود را بسته اند! واقعاً چرا تاکنون اقدامی نشده بود؟ یعنی تا امروز آن مصوبه مشکلی نداشته است و حالا فریاد واویلای همه بلند شده است؟ متاسفانه عمده نمایندگان مجلس، به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند مصوبات و قوانینی است که برای کشور وضع می‌کنند. البته یک حالت دیگر هم وجود دارد و آن اینکه واقعاً سوادشان نمی‌رسد و توانایی ِ تنظیم و ارائه یک طرح خوب که مناسب به حال ملت باشد را ندارند که این خود مصیبتی است بدتر از اشکال پیشین. اگر در این گزاره شک دارید از شما می‌خواهم که چند طرح ِ خوب از مجلس در سال‌های اخیر معرفی کنید. بنده هم تشکر خواهم کرد. و سئوال جدی‌تر آن است که این نمایندگان چرا تا موضوعی ابعاد سیاسی برایشان نداشته باشد برای آن تلاش نمی‌کنند؟ چرا این همه قانون علیه منافع مردم تصویب می‌شود آن را به پشیزی نمی‌گیرند و حالا که کوس رسوایی‌شان بر سر بام رسانه‌ها زده شده است، به فکر اصلاح افتاده‌اند؟ مثلاً آن روز که وام ۱۰۰ میلیونی را برای خودشان تصویب می‌کردند کمتر ناراحتی بروز پیدا می‌کند. اما وقتی موضوع رسانه‌ای می‌شود همه گریبان چاک می‌دهند که ما هستیم که مدافع حقوق مردم هستیم و از آن قانون عقب نشینی می‌کنند.
مثل بازی شده است. نمایندگان ِ مردم، اگر مردم مطلع نشوند، هر مصوبه‌ای را که دلخواه‌شان باشد تصویب می‌کنند و اگر مردم بفهمند عقب‌نشینی می‌کنند و اگر هم کسی نفهمید، حق را قورت می‌دهند و یک لیوان آب هم روی آن میل می‌کنند. دانشگاهی را که با بودجه عمومی تأسیس شده است را برای بزرگ‌زادگان وقف می‌کنند و اگر فشار مردمی و نظر فقهی و حکم حکومتی نباشد هیچ میخی در سنگ‌شان فرو نمی‌رود.
سه. یکی از معیارهایی را به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه یافتگی لحاظ می‌کنند، اطلاع مردم از قوانین و مقررات است. اما متأسفانه در کشور ما اطلاع مردم از قوانین در حد بسیار کمی است و به همین دلیل میزان دعاوی قضایی بسیار بالاست و بسیاری از افراد چون نمی‌دانند که پاسخ آن دعوای حقوقی چیست آن را به دادگاه می‌کشانند. و متاسفانه وکلا هم از این موضوع استفاده می‌کنند و پول خوبی به جیب می‌زنند و راضی نمی‌شوند تا با مشاوره و آگاهی بخشی به دعوا خاتمه دهند و از قضایی شدن آن پیشگیری کنند و … این حاشیه را گفتم که بگویم متاسفانه نقش رسانه‌ها در این آگاهی بخشی بسیار کم رنگ است. به خصوص در مورد قوانینی که در آن حقوق مردم نقض می‌شود. فکرش را بکنید! از سال ۸۵ تا کنون قانون حقوق مادام‌العمر تصویب شده بود، اما افکار عمومی از آن بی‌اطلاع بوده‌اند! شاید اگر نان ِ اصحاب رسانه‌ها با اصحاب قدرت سیاسی در دست هم نبود، و اگر رسانه‌های مستقلی داشتیم این نقیصه کمتر رخ می‌نمود. اما صد حیف و صد آه…
آقای مفتاح توروخدا راجع به این اقدام زشت و شرم آور تسخیر سفارت انگلیس و آتش زدن اسناد داخل اون مطلبی بنویسید. به نظر شما چرا باید اسناد این سفارتخونه رو که قطعاً حاوی برخی اطلاعات محرمانه س به آتیش بکشن؟ به نظر شما مشکوک نیست این کار؟ به نظر شما پشت این قضیه چه کسانی قرار داشتن؟
آقای مفتاح سلام
یه پیشنهاد برای پیشرفت سایت تریبون داشتم. راستش دیشب که برای اولین بار به سایت تریبون مستعضفین رفتم برای دو تا مطلب اومدم کامنت بذارم که از من پر کردن سه تا فیلد رو درخواست کرد با این حال که هر سه تا فیلد رو پر کردم اما هیچ پیامی مبنی بر اینکه پیام من ذخیره شد، نیومد و من آخر نفهمیدم که کامنتم ارسال شد یا نه. پائین سایت تریبون هم نوشتید سایت تریبون برای آنان که تریبون ندارند. خوب امثال من که تریبون نداریم وقتی میخوایم بیایم توی این سایت کامنت بذاریم و با سختی باید کامنتون رو به ثبت برسونیم قطعاً دلسرد میشیم و دیگه اگرم حرفی داشته باشیم نمینویسیم. اگه احساس تعهد نبود نمیگفتم اما به نظرم اینکه مخاطب بتونه برای ارسال نظرش، بدون پر کردن جاهای خالی و فقط بعد از تائید مدیر سایت، نظرش رو ببینه، هم باعث افزایش بازدید سایت شما و هم باعث هم افزایی بیشتری میشه. قسمت ارسال کامنت هر سایت، جزو قسمت های جذاب اون سایت به حساب میاد. امیدوارم که ترتیب اثر بدید
کد مطلب: ۷۸۲۴۶
مبارزه با فساد، اصلی از اصول گرایی بود
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲۹ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۱۵
سید امیر سیاح
حدود هفت هشت سال پیش، زمانی که شعار «مبارزه با فقر و فساد و تبعیض» تکیهکلام اکثر اصولگرایان بود و تقریبا همه مناصب اجرایی و تقنینی در اختیار اصلاح طلبان قرار داشت، تصور می کردیم اگر روزی اصولگرایان کنترل یک وزارتخانه یا یک کمیسیون مجلس را در اختیار داشته باشند، چه تحول عظیمی می توانند در کشور پدید آورند و به همه نشان خواهند داد شعار «مبارزه با فقر و فساد و تبعیض» چگونه به عمل تبدیل خواهد شد… گذشت و گذشت تا این که در انتخابات مجلس هفتم در اسفند ۱۳۸۲ فهرست آبادگران از تهران و اکثر شهرها با اقبال عمومی روبه رو شد و اصولگرایان کنترل قوه مقننه را به دست گرفتند.
از همان ابتدای تشکیل مجلس هفتم در تابستان ۱۳۸۳، گروهی از نمایندگان با هدف تهیه خوراک برای مجلس و حل مشکلات اساسی کشور، جلساتی را تحت عنوان «جلسه طرح ها» تشکیل دادند. این جلسات که با اطلاع رییس مجلس به طور غیررسمی در مرکز پژوهش ها تشکیل می شد، وظیفه داشت با پشتوانه مطالعات نیازسنجی و حقوقی، طرح هایی قانونی را برای حل فوری ترین مشکلات کشور تهیه کند.
در آن زمان، این هدف از طریق تهیه طرح توسط نمایندگان مجلس مقدور بود؛ چراکه دولت در اختیار اصلاح طلبان قرار داشت و رابطه مجلس هفتم با دولت هشتم آن قدر صمیمانه نبود که دولت و مجلس با هم بنشینند و برای حل مشکلات اضطراری کشور چاره جویی کنند. از طرفی، دولت آن زمان اصولا قایل به وجود مشکلات مهم نبود و سال های پایانی دولت اصلاحات را پایان دوران موفق در اداره کشور میدانست که باید توسط دکتر معین تداوم می یافت و از این سو، اصولگرایان مجلس، کشور را درگیر مشکلاتی عظیم، سخت و پیچیده می دانستند و قصد داشتند با تهیه و تصویب فوری چندین طرح، گشایشی محسوس در امور کشور به‌وجود آورند، باری از دوش مردم بردارند و احیانا جلب توجهی بکنند.
یکی از مشهورترین طرح های قانونی که در «جلسه طرح ها» تهیه شد، طرح قانونی «حفظ منزلت مجلس از فساد» بود. این طرح براساس این فرضیه تهیه شد که مناسبات ناسالم موجود در مجلس، اقتدار و سلامت قوه مقننه را مخدوش سازد. لذا باید طی مصوبه ای اولا نمایندگان را از دین دولت و مراکز قدرت و ثروت خارج میکرد تا با استقلال نسبی به هنگام رأی دادن به طرح ها و لوایح، فقط منافع ملی را در نظر بگیرند نه احیاناً منافع صاحبان قدرت و حامیان مالی و … را؛ ثانیا با ارایه امکانات و لوازم مورد نیاز وظایف نمایندگی، نمایندگان را از دریافت کمک های خارج از ضوابط منع کرد.
طرح اولیه ای که تهیه شد، در چندین حکم، نمایندگان را از عضویت در هیئت مدیره شرکت های دولتی و خصوصی، اشتغال به مشاغل غیرنمایندگی و کسب درآمد غیر از درآمد نمایندگی، قبول هدیه از اشخاص داخلی و خارجی، شرکت در مهمانی های بخش های خصوصی و دولتی منع می کرد و تمهیدات لازم برای ارایه امکانات ضروری به نمایندگان را فراهم می کرد.
صبح یک روز پاییز ۱۳۸۳ متن اولیه این طرح در دفتر هیئت رییسه واقع در محل سابق مجلس ارایه شد. خیلی سریع مقاومت ها بروز کرد. مهم ترین دلیل مخالفان این بود که چنین طرحی در مجلس رأی نخواهد آورد؛ تعدیلش کنید. تعدیل شد ولی بازهم ایراد گرفتند و دست آخر گفتند این احکام، ماهیت آیین نامه ای دارد و باید در اصلاح آیین نامه داخلی مجلس به آن پرداخت.
چنین بود که طرح «حفظ منزلت مجلس» (در آن زمان برای اینکه حساسیت نمایندگان جلب نشود، عبارت «از فساد» را از انتهای نام طرح حذف کردیم!) به کمیسیون آیین نامه رفت و چندسالی معلق ماند و نهایتا آنقدر خاک خورد تا کاملا فراموش شد.
چند هفته پیش، سخنرانی رهبر معظم انقلاب در جمع نمایندگان مجلس هشتم درباره نظارت در مجلس و پیشگیری از لغزش و آسیب، بهانه و فرصتی فراهم کرد تا طرح صیانت مجلس مجددا مطرح شود. متن بازنویسی و روز آمد شده این طرح در ۲۲ خرداد ۱۳۸۹ با قید یک فوریت و ۵۵ امضا از چهرههای برجسته همه جناح های مجلس تقدیم شد اما این بار هم اجازه طرح به آن داده نشد؛ چرا که بیم آن می رفت رأی نیاورد و موجب آبروریزی بزرگی برای مجلس هشتم شود…!
کسانی که قبل از سال ۸۳، «مبارزه با فقر و فساد و تبعیض» ترجیعبند سخنرانی ها و مصاحبه های شان بود، با رسیدن به قدرت، این شعار را فراموش کردند. گویی فقر و فساد و تبعیض تا قبل از پیروزی آن ها در انتخابات وجود داشت و با رسیدن آن ها به قدرت، این مشکل کشور هم خود به خود حل شد!
این روزها و سال ها خواهد گذشت و آیندگان درباره مدعیان اصولگرایی قضاوت خواهند کرد که آیا «مبارزه با فساد» برای آن ها اصلی از اصول اصولگرایی بود یا شعاری و پله ای برای رسیدن به قدرت؟